Ik leef in een wereld die niemand kent
Ik ben niet anders gewent
Mijn gedachten maken over uren
Wanneer Ik leef tussen mijn eigen muren
Muren die ik in jaren heb opgebouwd
Voelen als enige vertrouwd
Ze beschermen me tegen de pijn
Maar laten me niet mezelf zijn
Ik heb in de jaren heel veel mee gemaakt
Dat heeft me diep geraakt
Ik heb littekens op mijn ziel
Mijn hart is erg fragiel
Ik leef anders dan iedereen om me heen
Soms wou ik dat ik voor even verdween
Dat ik de tijd had om mezelf te vinden
En de kracht had om de gedachten in te binden
Gedachten die mezelf naar beneden halen
Het gevoel hebben te falen
Ik wil zo graag weer in mezelf kunnen geloven
Mezelf niet langer van het geluk te beroven
Een nieuw leven op kunnen bouwen
Echt weer op mezelf kunnen vertrouwen
Gewoon op mijn gevoel af kunnen gaan
En weer stevig in mijn schoenen kunnen staan
De kennis hebben maar het niet kunnen uitvoeren
Doet mij tot groot verdriet ontroeren
Dit alles lijkt voor mij onbereikbaar
Het leven voel nu zo zwaar
Ik wil mijn ‘’last’’ kunnen verdragen
Mijn rugtas met gemak kunnen dragen
Alles hoeft niet altijd perfect te zijn
Maar een beetje minder stress is wel fijn
Ik kan dit echter niet alleen
Heb hulp nodig van de mensen om me heen
Ondersteuning heb ik nodig bij deze reis
Misschien vind ik dan mijn eigen paradijs
©Ilona Brandwacht